تراکئوبرونکوپاتیکا استئوکندروپلاستیکا بیماری بسیار نادر مجاری هوایی بزرگ با علت ناشناخته است. در این بیماری ندولهای کلسیفیه و غضروفی در زیر مخاط تراشه و برونش های اصلی ایجاد شده که باعث تنگی راه های هوایی می شود. این بیماری عموما خوش خیم و اغلب بیماران بدون علامت بوده اما ممکن است مبتلایان سرفه، تنگی نفس کوششی و خس خس سینه داشته که ممکن است به علت تشابه با سایر بیماری های انسدادی مزمن ریوی تا مدت ها تشخیص داده نشود. تشخیص بر اساس مشاهدات برونکوسکوپی بوده که با بررسی نمونه بافتی تایید می شود. در این مقاله ما دو بیمار مبتلا به تراکئوبرونکوپاتیکا استئو کندروپلاستیکا با یافته های مشخص برونکوسکوپیک و بافتی این اختلال را شرح می دهیم. موارد فوق سال ها با تشخیص بیماری انسدادی مزمن ریه و آسم درمان می شدند. بیمار اول خانم 60 ساله ای است که با خشونت صدا و تنگی نفس کوششی از 3 سال پیش مراجعه نمود و بیمار دوم موردی 40 ساله که دارای سابقه با تنگی نفس کوششی و ویزینگ از 10 سال پیش بوده است.

مقدمه: تراکئو برونکوپاتیا استئو کندروپلاستیکا یا تراکئوپاتیا استئوپلاستیکا یک اختلال نادر مجاری هوایی بزرگ با علت ناشناخته است. معمولا تشخیص بر اساس مشاهدات برنکوسکوپی است که با نتایج مطالعه بافتی تایید می شود. این ضایعات عموما خوش خیم و بدون علامت است اما ممکن است منجر به عوارض بسیار شدید مانند انسداد راه هوایی شده و نیازمند مداخلات جراحی شود.گزارش مورد: در این مقاله ما دو بیمار تراکئو برونکوپاتیا استئو کندروپلاستیکا، با یافته های مشخص برونکوسکوپیک و بافتی این اختلال را شرح می دهیم. نمونه اول کارسینوم سلول سنگفرشی ریوی داشت و دومین بیمار همزمان دچار آرتریت روماتویید و فیبروز انترسیس بود.

استئوآرتریت زانو یک بیماری شایع و یکی از مهم ترین عامل بروز درد و ناتوانی در سالمندان می باشد که ضعف عضلانی و کاهش ویتامین D در بروز آن دخالت دارند. هر کدام از این دو عامل با درد زانو نیز ارتباط دارند. اما نتایج مطالعات انجام شده در این زمینه یکسان نیست از یک طرف ضعف عضلانی میتواند بعلت درد زانو و اختلال حرکتی بوجود آید که در استئو آرتریت زانو شایع است، از طرف دیگر استئوآرتریت زانو بعلت درد و ناتوانی میتواند سبب کاهش ویتامین D شود. در تعدادی از مطالعات ضعف عضلانی بعنوان یک عامل اتیولوژیک استئوآرتریت زانو معرفی شده است. کاهش ویتامین D نیز مانند استئوآرتریت زانو در سالمندان شایع است. بر اساس اطلاعات موجود نمیتوان مشخص کرد که ضعف عضلانی یک عامل اتیولوژیک استئوآرتریت زانو است یا از عوارض آن بشمار می آید. این مطالعه ضمن مرور مطالعات قبلی بر ضرورت انجام مطالعات بیشتر تاکید دارد و توصیه می کند که در مطالعات بعدی ارتباط بین ضعف عضلانی و استئوآرتریت زانو باید با در نظر گرفتن سطح ویتامین D سرم انجام شود.

سابقه و هدف: جااندازی باز و فیکساسیون داخلی، درمان استاندارد آسیب لیسفرانک است. یکی از عوارض بلند مدت آن استئوآرتریت می باشد. در این مطالعه، میزان بروز استئوآرتریت به دنبال جااندازی باز و فیکساسیون داخلی شکستگی لیسفرانک و تاثیر عواملی نظیر شکستگی همراه، تشخیص تاخیری شکستگی و باز یا بسته بودن شکستگی بر بروز استئوآرتریت یررسی شد.روش بررسی: بیمارانی که طی سال های 1376 تا 1384 دچار آسیب لیسفرانک شده و به روش جااندازی باز و فیکساسیون داخلی تحت درمان قرار گرفته بودند و حداقل 2 سال از جراحی آنها گذشته بود، از نظر بروز استئوآرتریت در مفصل تارسومتاتارسال مورد بررسی قرار گرفتند.یافته ها: از 94 بیمار عمل شده، 44 بیمار با میانگین پیگیری 36 ماه تحت بررسی قرار گرفتند. 34 بیمار جااندازی آناتومیک داشتند که 12 نفر از آنها دچار استئوآرتریت شدند، در حالی که از 10بیماری که جااندازی غیر آناتومیک داشتند 8 بیمار دچار استئوآرتریت شدند (35% در مقابل80%، 004/0= p. 4 بیمار (9%) در ویزیت اول تشخیص داده نشده بودند و 10 بیمار (22%) با تاخیر به بیمارستان مراجعه کرده بودند. 34 بیمار (77%) شکستگی همراه در اندام تحتانی داشتند. 6 مورد ( 13% ) شکستگی باز مشاهده شد.نتیجه گیری: میزان بالای بروز استئوآرتریت در بیماران با جااندازی غیر آناتومیک، از این نظریه حمایت می کند که جااندازی باز و فیکساسیون داخلی آناتومیک از تغییرات دژنراتیو بعدی مفصل جلوگیری می کند.

هدف این پژوهش، یافتن ارتباط میان کارکرد و ساختار توالی پپتیدی مشتق از استئوکلسین در نتیجه تغییر یک گروه عاملی و تاثیر آن بر تشکیل نانوبلور هیدروکسی آپاتیت است. قطعه پپتیدی شامل 13 اسید آمینه از پروتئین استئوکلسین، بر اساس توانایی اتصال به کلسیم، الگوبرداری و به روش فاز جامد به دو صورت اسیدی و آمیدی ساخته شد. روش دورنگ نمایی دورانی برای بررسی ساختار و از میکروسکوپ الکترونی برای بررسی کارکرد پپتیدهای ساخته شده استفاده شد. همچنین اثر سمیت پپتیدهای ساخته شده بر سلول های استئوبلاستی ارزیابی شد. تصاویر میکروسکوپ الکترونی بیانگر تشکیل نانوبلور هیدروکسی آپاتیت در حضور پپتید آمیدی است؛ در حالی که ذرات فسفات کلسیم بی شکل در حضور پپتید اسیدی تشکیل شده است. بررسی ساختار دوم با استفاده از طیف دورنگ نمایی دورانی، ساختار راندتصادفی فنر با بیضی واری مولی کمتر برای پپتید آمیدی را تایید کرد. بررسی اثر سمیت نشان داد که پپتید آمیدی، رشد سلول های استئوبلاستی را به گونه ای چشم گیر افزایش می دهد. نتایج میکروسکوپ الکترونی و میزان رشد سلول های استنوبلاستی، تایید کننده افزایش فعالیت زیستی توالی پپتیدی در اثر تغییر گروه کربوکسیل به گروه آمیدی است. استفاده از پپتیدهایی که توانایی تشکیل مینرال های هیدروکسی آپاتیت را دارند، به خاطر فعالیت زیستی بالا و همچنین زیست سازگاری دلخواه، می تواند در ترمیم بافت استخوان موفقیت آمیز باشد.

نوشتار فوق مطالعه ای گذشته نگر است و روی پرونده های 176 نفر از مراجعه کنندگانی که از درد زانو شکایت داشته و طی آبانماه 1377 لغایت مرداد ماه 1378 به درمانگاههای ارتوپدی تهران مراجعه کرده اند و تشخیص استئوآرتریت برای آنها داده شده، انجام گرفته است. انتخاب پرونده ها به طور تصادفی و هدف مطالعه شناسایی عوامل موثر در استئوآرتریت زانو و برآورد شیوع آن در زانوها بوده است.شیوع آستئوآرتریت در "فقط زانوی چپ" برابر 22.9 درصد، در "فقط زانوی راست" برابر 39.4 درصد و در هر "دو زانو" 37.6 درصد است.متغیر جنس بر شیوع این بیماری اثر معنی داری دارد (P=0.002) به طوری که شیوع در زنان بیش از مردان دیده می شود. هر چند به طور کلی شیوع این بیماری در شهر بیشتر از روستاست، ولی این اختلاف معنی دار نیست و محل سکونت اثر معنی داری بر این بیماری نشان نمی دهد (P=0.1471). با افزایش سن، شیوع استئوآرتریت زانو افزایش می یابد (P=0.001).به طور کلی، شغل افراد بر استئوآرتریت زانو موثر است، به طوری که، شیوع این بیماری در افرادی که کارهای یدی دارند، بیشتر از کسانی است که کار فکری انجام می دهند.در بین عوامل تشدید درد، هم در مجموع، هم در "هر دو زانو" و هم در "فقط زانوی راست"، بیشترین تاثیر را " نشستن چهار زانو" و کمترین اثر "پیاده روی کوتاه" داراست، در حالی که، "پیاده روی طولانی" در "فقط زانوی چپ" بیشترین اثر و " در حال استراحت" کمترین اثر را نشان می دهد." استراحت کامل" هم در مجموع، هم در هر دو زانو، هم در زانوی چپ و هم در زانوی راست، به طور متوسط 40 درصد باعث بهبودی درد می شود. در حالی که، هم در مجموع، هم در زانوی راست و هم در هر دو زانو، "نشستن روی صندلی و مبل" کمترین اثر را در بهبودی درد دارند، ولی در "فقط زانوی چپ"، "دراز کردن پا" کمترین اثر را در بهبودی درد داشته است.عوامل فیزیکال شامل: تغییر شکل ظاهری مفصل در حال ایستادن، دامنه حرکات زانو و پارگی در منیسک ها بر این بیماری اثر معنی داری دارند؛ همچنین عواملی که از طریق مشاهدات رادیولوژیک مشاهده شده اند، نظیر لاغری در مفصل، اسکلروزه شدن استخوان زیرغضروف، تشکیل کیست، تشکیل استوفیت و غیرطبیعی بودن زانو از نظر بیومکانیکی بر استئوآرتریت زانو اثر معنی دار دارند. متغیرهای قد، وزن، ضربه دیدن زانو، سابقه عفونت آن، استفاده از صندلی و مبل، درمانهای دارویی، نوع سیستم بهداشتی، ورزش کردن، درمانهای غیردارویی، از جمله دیگر عوامل موثر بر این بیماری هستند.

زمینه و اهداف: دفورمیتی زانو مرتبط با استئوآرتریت یکی از شایعترین شکایت های مراجعه کننده به جراحان ارتوپد است. استئوتومی فوقانی تیبیا یکی از روش های درمانی پذیرفته شده برای استئوآرتریت داخلی زانو با دفورمیتی واروس است. هدف از این مطالعه بررسی ریسک فاکتورهای احتمالی تاثیرگذار در نتایج جراحی استئوتومی پروگزیمال تیبیا است. مواد و روش ها: در یک مطالعه همگروهی 25 بیمار با دفورمیتی ژنوواروم و استئوآرتریت زانو مورد مطالعه قرار گرفتند. ریسک فاکتورهای مختلفی مورد بررسی قرار گرفت. پیامد بالینی بیماران با استفاده از سیستم امتیازدهی Knee society score تعیین شد. یافته ها: 25 بیمار با میانگین سنی 49.4 سال شامل 11 زن (44%) و 14 مرد (56%) مورد بررسی قرار گرفتند. بر اساس knee society score در 17 مورد (68%) دارای پیامد بالینی خوب و عالی بودند و 8 مورد (32%) دارای پیامد بالینی متوسط و ضعیف بودند. تفاوت آماری معنی داری از نظر مصرف سیگار، شکستگی پلاتوی تیبیا، شگستگی کورتکس لترال و آسیب منیسکال وجود نداشت. از نظر سن بیماران، درجه ژنوواروم، توده وزنی و مدت استئوآرتریت تفاوت آماری معنی داری بین دو گروه وجود داشت. بر اساس مدل رگرسیونی توده وزنی، مدت و شدت استئوآرتریت و درجه ژنوواروم نقش معنی داری در پیش بینی پیامد بالینی را داشتند. نتیجه گیری: بر اساس یافته های حاصل از این بررسی استئوتومی گوه باز پروگزیمال تی بیا دارای نتایج مطلوب درمانی در اکثر بیماران درمان شده با این روش است. فاکتورهایی همانند سن، وزن و شدت استئوآرتریت، مدت آن و ژنوواروم از فاکتورهایی هستند که احتمالا در نتایج درمانی بیماران تاثیرگذار خواهند بود.

زمینه و هدف پوکی استخوان از رایج ترین بیماری های استخوانی است که به دلیل عدم تعادل فعالیت سلول های استئوبلاست و استئوکلاست ایجاد می گردد. استئو پروتگرین (OPG) با اتصال به گیرنده فعال فاکتور هسته ای کاپا بتا لیگاند (RANKL) سبب مهار سلول های استئو کلاست می گردد. تعادل در نسبت OPG/RANKL نقش مهمی در بازسازی استخوان دارد. در مطالعه حاضر، تاثیر مومیایی بر میزان تکثیر سلولی، بیان OPG و RANKL در سلول های شبه استئوبلاست MG63 در مقایسه با داروهای شیمیایی مورد بررسی قرار گرفت. روش بررسی در این مطالعه تجربی، تاثیر غلظت های 100، 200 و 300 μ g/ml عصاره مومیایی بر تکثیر سلولی، بیان OPG و RANKL در سلول های MG63 در گروه های آزمایش، کنترل مثبت و منفی بررسی گردید. تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده روش آماری ANOVA انجام شد. یافته ها افزایش معنی داری در تکثیر سلول ها بعد از مواجهه با دوز های 100 و 200 μ g/ml مومیایی مشاهده شد. دوز 200 μ g/ml سبب کاهش معنی دار بیان RANKL و افزایش معنی دار بیان OPG و نسبت OPG/RANKL در مقایسه با گروه کنترل منفی گردید. دوز 100 μ g/ml مومیایی اگر چه همانند دوز 200 μ g/ml عمل نمود؛ اما میزان تاثیر بر هیچ کدام از متغیرها معنی دار نبود. دوز 300 μ g/ml نیز تاثیر معکوس غیر معنی داری را نشان داد. نتیجه گیری غلظت 200 μ g/ml مومیایی تاثیر قابل توجهی بر بیان دو عامل مهم بازسازی استخوان دارد، لذا به نظر می رسد افرادی که در معرض پوکی استخوان قرار دارند می توانند از این ماده به عنوان جایگزین داروهای شیمیایی استفاده نمایند.

زمینه: ویبراسیون عمومی بدن کیی از روش های نوین و مفید در ارتقاء پاسخ های عصبی عضلانی است.روش کار: این پژوهش نوعی کارآزمایی بالینی تصادفی یک سویه کور است که روی 37 بیمار مبتلا به استئوآرتریت زانو انجام گرفته و افراد مورد مطالعه به طور تصادفی در سه گروه ویبراسیون تراپی (12 نفر)، تمرین در منزل (13 نفر) و درمان نما (12 نفر) دوازده جلسه ارتعاش درمانی برای گروه اول و انجام تمرینات ورزشی روی سیستم ارتعاش درمانی خاموش برای گروه سوم تحت بازتوانی قرار گرفتند و گروه دوم فقط به انجام دو تمرین ورزشی (Quadriceps Setting و SLR) در منزل که آموزش داده شده بود، می پرداختند. در این مطالعه برای مقایسه درون گروهی از آزمون Paired - samples t و test برای مقایسه بین گروهی از آزمون ANOVA استفاده شد.یافته ها: در مقایسه درون گروهی شدت درد، دامنه حرکتی زانوی و آزمون عملکردی Go & Timed Up در گروه های مورد مطالعه قبل و بعد از مداخله تفاوت های معناداری را نشان دادند (P³0.05). شایان ذکر است که شدت درد در گروه تمرین در منزل قبل از مداخله 6.08±1.06 بود که پس از مداخله به 5.16±1.51 کاهش یافت، میزان شدت درد در گروه درمان نما قبل از مداخله 5.61±1.23 بود که پس از مداخله به 4.75±1.60 رسید و در گروه ارتعاش درمانی شدت درد 6.13±2.04 بود که به 2.04±1.35 کاهش یافت.اما نتایج این مطالعه در مورد تست عملکردی 6 دقیقه راه رفتن تنها در گروه WBVT تفاوت معناداری را بین مراحل قبل و بعد از مداخله نشان داد. در مقایسه دو به دو گروه ها از نظر کاهش درد آزمون Tukey - LSD بین دو گروه تمرین در منزل و گروه(P=0.009) WBVT  و بین دو گروه درمان نما و (P=0.028) WBVT اختلافات معناداری نشان داد.نتیجه گیری: بر اساس یافته های حاصل از این تحقیق می توان اظهار داشت که ویبراسیون تراپی را به عنوان یک شیوه نوین می تواند در بازتوانی بیماران مبتلا به استئو آرتریت زانو جهت کاهش درد، ازدیاد دامنه حرکتی و بهبود عملکرد فیزیکی خصوصا در کسانی که قادر به انجام تمرینات نیستند مورد استفاده قرار گیرد.

زمینه و هدف: استئوآرتریت شایع ترین بیماری مفصلی و بزرگ ترین علت ایجاد ناتوانی در میان افراد میانسال و مسن است، که با مکانیسم تخریب پیشرونده غضروف مفصلی باعث ایجاد درد مزمن و اختلال عملکرد مفاصل درگیر می شود. هنوز علت اصلی این بیماری به درستی شناخته نشده است. طی چندین مطالعه اپیدمیولوژیک در کشور های دیگر ارتباط این بیماری با بیماری های قلبی و عروقی گزارش شده است. هدف ما از این مطالعه بررسی وضعیت ضخامت کاروتید در زنان با استئوآرتریت دست در مقایسه با افراد هم سن ولی بدون استئوآرتریت بود.روش بررسی: در این مطالعه توصیفی تحلیلی بر روی 256 نفر از زنان میانسال و مسن مراجعه کننده به درمانگاه بیمارستان حضرت ولیعصر زنجان که با معاینه مفاصل دست در دو گروه بیماران مبتلا به استئوآرتریت و گروه بدون استئوآرتریت تقسیم شده بودند، با استفاده از سونوی داپلر شریان کاروتید از نظر میزان و شدت آترواسکلروز و وجود یا نبود پلاک آترواسکلروتیک بررسی شدند. نتایج حاصل شده با استفاده از تست های آماری Chi-Square و Independent T-Test مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتندیافته ها: در این بررسی 256 زن با میانگین سنی 56.79 سال شرکت کرده بودند. 30.8 درصد از زنان مبتلا به استئوآرتریت و 17.5 درصد از زنان سالم پلاک آترواسکلروتیک شریان کاروتید داشتند، که به لحاظ آماری این تفاوت معنی دار بود (0.009=P، OR=2.1). پس از کنترل سن هنوز وجود استئوآرتریت یک ریسک فاکتور برای پلاک کاروتید محسوب می شد. میانگین ضخامت انتیمای شریان کاروتید در بیماران 0.975 میلی متر و در افراد سالم 0.910 میلی متر بود (P<0.0001).نتیجه گیری: یافته های این مطالعه همراهی معنی داری میان بیماری استئو آرتریت و بیماری های آترواسکلروتیک نشان داد. پیشنهاد می گردد در مطالعات بعدی بررسی اثر پیشگیری کنندگی دارو های کاهنده آترواسکلروز بر پیشرفت استئوآرتریت مورد توجه قرارگیرند.